Σοδειά καρποφόρων χρόνων

Χθες το πρωί μια πέτρα έπεσε στο κεφάλι μου

Μια σκέψη τραυματίστηκε κι ο κόσμος έχασε τα χρώματά του

Έκλαψα κι εσύ που μου είπες

Οι πληγωμένες σκέψεις είναι φωτιά για να καθαρίσει το χωράφι

Να ετοιμαστεί για την καινούργια σπορά

Το απόγευμα ανεμοδούρα και το βουητό των βραχοσχησμών ξεσήκωσe αισθήσεων χορό μεγάλο

Μπροστάρης δεξιοτέχνης ο Πόθος με τσαλίμια και καμώματα

Ξοπίσω η Ηδονή στα ροζ κι ο Έρωτας στα κόκκινα

Να κουλουριάζουν το χορό και να γελάει η κόρη

Να βρίσκει ταίρι ή μοναξιά και να γεμίζει το άδειο

 

Κι εγώ;

Εγώ αφήνω το κεφάλι μου αδέσποτο και φεύγω Μάης

Να συναντήσω το καλοκαίρι στη θαλασσοσπηλιά

Εκεί που κρύβεται η ευλογία των αποχρώσεων του μπλε

Εκεί που χρόνια πριν άφησα μια θύμηση να με θυμάται

 

Ναι, Εγώ που δεν χόρτασα βουνά, κράκουρα  βροχή και χιόνι

Εγώ τρέφομαι με τη σοδειά καρποφόρων χρόνων

Αγαπώ τον ίσκιο τους και ευγνωμονώ για τη δωρεά τους

Κι αν το λιόγερμα πάνω απ´ τους ελαιώνες είναι ψευδαίσθηση

Το πέταγμα της ψυχής είναι βεβαιότητα

Νιώθω άνετα και το σύμπαν αποδέχεται τη διαστολή μου.