Διογένης ο κυνικός περί αυνανισμού

Ο Διογένης (ο κυνικός), επίσης, αυνανιζόταν δημοσίως κατά προτίμηση στην αγορά. Ο Διογένης Λαέρτιος μας διηγείται ότι ο Διογένης ο Κυνικός κάποτε αυνανιζόταν στην αγορά κι όταν οι άλλοι τον κατέκριναν εκείνος είπε: «Είθε και την κοιλίαν ην παρατρίψαντα και μη πεινήν» (μακάρι να τρίβαμε έτσι και την κοιλιά μας και να μην πεινούσαμε ποτέ). Μερικές φορές οι Αθηναίοι καλούσαν στα συμπόσια τον Διογένη για να γελάσουν, τον έβαζαν να κάθεται απόμερα σε μια γωνιά και του πετούσαν αποφάγια και κόκαλα σαν να ήταν σκύλος, και γι’ αυτό εκείνος έπειτα πήγαινε και τους κατουρούσε σαν σκύλος, ώσπου τελικά σταμάτησαν να τον καλούν.

Φάσκω και αντιφάσκω

Φάσκω και αντιφάσκω

Βλέπει με τα μάτια και έχει ήδη χάσει  

ψάχνει το αόρατο με τη λαχτάρα του διψασμένου

νιώθει το λουλούδι που ανθίζει 

αλλά φοβάται το ακατανόητο, 

το με άλλα χρώματα στολισμένο

Δεν μπορώ να αρνηθώ τα μάτια μου, μπορώ όμως

να παραμερίσω το ορατό 

να αναδείξω 

ένα ακόμη μέρος του Όλου

μια ακόμη απατηλή δοξασία

ένα επιπλέον παραμύθι ανακύκλωση των πανάρχαιων 

Φάσκω και αντιφάσκω

Θέση και αντίθεση

Η οποιαδήποτε αλήθεια κάπου ανάμεσα.

Η έκρηξη του μέλλοντος

 

«Η επόμενη εξέγερση δεν μπορεί να γίνει με τα κουρέλια της παράδοσης, πρέπει να γίνει με μία ποίηση του μέλλοντος……..

Η επόμενη έκρηξη πολιτικο-κοινωνικο-πολιτιστική θα είναι από την επόμενη ποίηση. Πρέπει να σκεφτούμε το καινούργιο. Όχι μόνο στο χώρο της ποίησης, αλλά και σε όλους τους άλλους χώρους.»   

Βασίλης Λαμπρόπουλος, ομότιμος καθηγητής της Νεοελληνικής έδρας Κ. Π. Καβάφη στα τμήματα Κλασικής και Συγκριτικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου του  Μίσιγκαν σε συζήτηση με τον επίκουρο καθηγητή Φιλοσοφίας του  Πανεπιστημίου Κρήτης Νίκο Ερηνάκη με θέμα "Πέρα από την αριστερή ήττα & μελαγχολία". Η συζήτηση εδώ)

Ο κος Λαμπρόπουλος, σαν φιλόλογος, προσδιόρισε την επόμενη «εξέγερση-έκρηξη» να γίνεται από «μια ποίηση του μέλλοντος». Πρέπει να σκεφτούμε το καινούργιο και όχι μόνο στο χώρο της ποίησης.

Πράγματι η ελπίδα έχει να κάνει με το μέλλον και γι’ αυτό ακούγεται πολύ ευχάριστα. Εξάλλου και η πρόοδος στο μέλλον τοποθετείται. Εκείνο όμως που δεν προσδιορίζεται, είναι γιατί θα πρόκειται για μια «εξέγερση-έκρηξη», που σημαίνει ραγδαία αλλαγή. Είναι πολύ ανακουφιστικό να σπρώχνουμε κάτι στο μέλλον, την στιγμή που αυτό  που συμβαίνει ήδη κάθε μέρα και κάθε στιγμή, υπόγεια, με δόλιο, ύπουλο και κρυφό τρόπο, τορπιλίζει αυτή την πολυπόθητη εξέγερση-έκρηξη.

Ο άνθρωπος που ξεπροβάλλει μέσα από την καθημερινή κουλτούρα θα είναι ευνουχισμένος και ανίκανος για την εξέγερση-έκρηξη. Έννοιες όπως «παράδοση» και «καινούργιο» καθίστανται άδειες από περιεχόμενο, “κύμβαλα αλαλάζοντα”, φυσικά όχι για όλους, αλλά για τους πολλούς.

Σε κάποιο σημείο της συζήτησης ο κος καθηγητής αναφέρεται στην νέα γενιά που «αγνοεί την παράδοση» και προσπαθεί να βρει το καινούργιο μέσα από την δραστηριοποίηση και τον ακτιβισμό σε όλους του χώρους. Αυτό, κατά την γνώμη μου, είναι το αντίδοτο στον εκφυλισμό του ανθρώπου, αλλά, δεν είναι η επόμενη εξέγερση. Είναι μόνο η διέξοδος για όσους βρίσκουν την πόρτα.

Η ένδοξη τεμπελιά του "δεν κάνω τίπτοτα"

 

Όταν δεν κάνουμε τίποτα λόγω του ότι έτσι τυχαίνει (π.χ. μια αναβολή μιας προγραμματισμένης εργασίας, ή, μια αναγκαστική άδεια, ή, η αργία της Κυριακής) αυτό δεν είναι «ένδοξη μορφή τεμπελιάς, η φιλοσοφική μορφή», όπως λέει ο Ρόλαν Μπάρτ σε μια συνέντευξή του. Με άλλα λόγια δεν είναι το γνήσιο «δεν κάνω τίποτα», είναι μια επιβεβλημένη τεμπελιά, και έχει όνομα, λέγεται πλήξη.

Μια άλλη μορφή οδυνηρής τεμπελιάς, είναι  το να πέφτεις στο κρεβάτι με τις σκέψεις να στριφογυρίζουν και να είσαι κάπως εξουδετερωμένος. Αυτή η αδράνεια δεν είναι πάλι το γνήσιο «δεν κάνω τίποτα». Ούτε είναι γνήσιο «δεν κάνω τίποτα», το βύθισμα στην αδράνεια της τηλεόρασης. Το όνομα αυτής της τεμπελιάς είναι αποχαύνωση.

Απο τον "Ζορμπά" του Νίκου Καζαντζάκη

 - Ζορμπάς: Εγώ κάτι καταλαβαίνω

- Τι; για λέγε Ζορμπά!

- Ξέρω κι εγώ; Έτσι μου φαίνεται. Κάτι καταλαβαίνω....Μα αν θελήσω να το πω, θα το χαλάσω. Καμιά μέρα, να 'χω κέφι, θα σου το χορέψω.

Το Τέλος της Βεβαιότητας του ILYA PRIGOGINE - ανάρτηση 1η

 

Το βιβλίο «ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ. Χρόνος, Χάος και οι Νόμοι της Φύσης» του ILYA PRIGOGINE εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 1997 από τις εκδόσεις ΚΑΤΟΠΤΡΟ. Θα μπορούσε, λοιπόν, κάποιος να το θεωρήσει ένα “παλιό βιβλίο”. Κατέληξα να το μελετάω για δεύτερη φορά μέσα από τους προβληματισμούς μου για την τυχαιότητα, για τις πιθανότητες (αβεβαιότητα) στη ζωή μας, για τον ορθολογισμό. Μελετώντας μεταφέρω μερικά αποσπάσματα στο Blog μου για μένα και για όποιον ενδιαφέρεται.

 

Αυτή η  πιθανοθεωρητική επέκταση είναι εφικτή για όλα τα δυναμικά συστήματα. Στα ευσταθή συστήματα οδηγεί στις γνωστές λύσεις και δεν προσφέρει κάτι καινούργιο. Στα ασταθή συστήματα, όμως, προσφέρει νέες στατιστικές λύσεις, που επιτρέπουν μια αξιόπιστη προσπέλαση πέρα από τον ορίζοντα προβλεψιμότητας/αποφανσιμότητας. Αυτή η προσπέλαση απαιτεί μια υπέρβαση από την αιτιοκρατία προς ένα πιθανολογικό τρόπο σκέψης, που επιτρέπει την αξιολόγηση της αβεβαιότητας με πιθανότητες. (πρόλογος σελ. 11)

Όπως έχουμε ήδη υπογραμμίσει, οι θεμελιώδεις νόμοι της κλασικής και της κβαντικής φυσικής εκφράζουν πλέον δυνατότητες και όχι βεβαιότητα. (σελ. 20)

Η δημοκρατία και η σύγχρονη επιστήμη είναι κληρονόμοι της ίδιας ιστορίας, όμως αυτή η ιστορία θα οδηγούσε σε αντίφαση αν οι επιστήμες επέφεραν το θρίαμβο της ντετερμινιστικής αντίληψης για τη φύση, αφού η δημοκρατία ενσαρκώνει το ιδανικό μιας ελεύθερης κοινωνίας………Πιστεύουμε ότι σήμερα βρισκόμαστε σ’ ένα κρίσιμο σημείο αυτής της περιπέτειας, που δεν ταυτίζει πλέον την επιστήμη με τη βεβαιότητα, ούτε την πιθανότητα με την άγνοια. (σελ. 21)

Εδώ ας σημειώσουμε ότι σήμερα μπορούμε να επιβεβαιώσουμε πως η φύση  πραγματοποιεί τις πιο λεπτοφυείς και πολύπλοκες δομές της χάρη στις μη αναστρέψιμες διαδικασίες που συνδέονται με το βέλος του χρόνου. Η ζωή είναι δυνατή μόνο σ’ ένα σύμπαν μακράν της ισορροπίας. (σελ. 37)

Συχνά μιλάμε για «ντετερμινιστικό χάος». Πράγματι, οι εξισώσεις των χαοτικών συστημάτων είναι ντετερμινιστικές όπως και οι νόμοι του Νεύτωνα. Εντούτοις, γεννούν συμπεριφορά που μοιάζει τυχαία! Αυτή η  εκπληκτική ανακάλυψη ανανέωσε την κλασική δυναμική, η οποία ως τότε θεωρούνταν τελειωμένο ζήτημα. (σελ. 40)

τέλος 1ης ανάρτησης

Προσπάθεια ελευθερίας

 Κάνανε κύκλο οι αισθήσεις μου 

Κυκλωμένος αναζητώ μια ρωγμή να φύγω πέρα μακριά τους 

σε κείνο το ακρογιάλι που το λόγω έχουν τα σπλάχνα

Να τη, να τη η ευκαιρία, τα μάτια κοιτάζουν το φιλί στο μισοσκόταδο, 

τα αυτιά ακούν τον αναστεναγμό του πάθους, 

οι άλλες τρεις δεν μπορούν να κρατήσουν τον κύκλο

Επιτέλους τριγυρνάω ελεύθερος χοροπηδώντας έτσι που με 

ζήλεψαν οι κουμπωμένοι και τώρα όλοι μαζί στροβιλιζόσαστε

στον άνεμο επιστρέφοντας στο λίκνο

 Τριγυρνάω ελεύθερος, ντυμένος ανάερες εσθήτες 

 αγορασμένες σε ένα παζάρι στο Κάϊρο, 

 δώρο για τα χάδια που χάρισα εκείνο το δείλι, 

 κοντά στις πυραμίδες, λίγο πιο πέρα, απόμερα

 Τριγυρνάω ανάμεσα σε αυτούς που βγήκαν 

 από την κουφάλα του γέρικου πλάτανου,

 και τώρα, μετά την επανάσταση, πίνουν καφέ στη σκιά του

 Μάταια προσπαθώ να γίνω ελευθερία,

 οι αισθήσεις με βάλανε πάλι στον κύκλο. 

 Κάποιος όμως μου σφύριξε ότι μπορώ να μπαινοβγαίνω απ´ το κέντρο

 Από εκεί, μου είπε, γίνονται τα ταξίδια