Μια από τις πρώτες αρετές που προσπαθεί να εμφυσήσει η
κοινωνία στους νέους είναι η εργατικότητα. Από τα πρώτα μας βήματα μαθαίνουμε: «Αργία
μήτηρ πάσης κακίας». Απέναντι στην εργατικότητα βρίσκεται η τεμπελιά που
φαίνεται να είναι και η φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπου. Δεν γνωρίζω να
υπάρχει περιγραφή του παραδείσου όπου ο άνθρωπος δουλεύει. Ο άνθρωπος ρέπει προς
τη τεμπελιά. Μια τεμπελιά που δεν ταυτίζεται με την πλήρη απραξία, η οποία οδηγεί
στην αποκτήνωση. Μια τεμπελιά που είναι χρόνος χαλάρωσης και αναστοχασμού. Μιλάμε για μια δημιουργική τεμπελιά και όχι
για την αποχαύνωση και το μαρασμό που φέρνει η αδράνεια νου και σώματος.