Όταν δεν κάνουμε τίποτα λόγω του ότι έτσι τυχαίνει (π.χ. μια αναβολή μιας προγραμματισμένης εργασίας, ή, μια αναγκαστική άδεια, ή, η αργία της Κυριακής) αυτό δεν είναι «ένδοξη μορφή τεμπελιάς, η φιλοσοφική μορφή», όπως λέει ο Ρόλαν Μπάρτ σε μια συνέντευξή του. Με άλλα λόγια δεν είναι το γνήσιο «δεν κάνω τίποτα», είναι μια επιβεβλημένη τεμπελιά, και έχει όνομα, λέγεται πλήξη.
Μια άλλη μορφή οδυνηρής τεμπελιάς, είναι το να πέφτεις στο κρεβάτι με τις σκέψεις να στριφογυρίζουν και να είσαι κάπως εξουδετερωμένος. Αυτή η αδράνεια δεν είναι πάλι το γνήσιο «δεν κάνω τίποτα». Ούτε είναι γνήσιο «δεν κάνω τίποτα», το βύθισμα στην αδράνεια της τηλεόρασης. Το όνομα αυτής της τεμπελιάς είναι αποχαύνωση.
