Λίγο πριν φθάσουν στο δικαστήριο τους πρόλαβε και τους δύο ο θάνατος. Τα δέντρα συνέχισαν να δίνουν καρπούς, και ο ίσκιος τους να σκιάζει το χωράφι. Πέρασαν τα χρόνια. Για τους νέους ιδιοκτήτες η σκιά έγινε ευλογία τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού. Τα φρούτα γίνονται μαρμελάδες και αλλάζουν χέρια πάνω από το φράχτη. Ίσως και να ανοίξουν μια μικρή πορτούλα, να συναντιούνται τα παιδιά και να παίζουν.
Χρειάζεσαι ένα καθρέφτη για να δεις το πρόσωπό σου. Ντύνουμε το σώμα μας κα το βλέπουμε μόνο όταν είμαστε γυμνοί. Τα χέρια όμως; Τα χέρια βρίσκονται πάντα γυμνά μπροστά μας σε άμεση θέα. Για πρώτη φορά σήμερα τα κοίταξα και μου υπενθύμισαν το χρόνο. Ρυτίδες που σηματοδοτούν το μονοπάτι που από την κορυφή του βουνού, οδηγεί στο ταβερνάκι του ορεινού χωριού. Ρυτίδες αποχαιρετισμός της νεότητας.
Ρυτίδες, και μαζί τους, ένας μικρός πόνος εδώ, μια δυσκαμψία εκεί, λίγα κιλά παραπάνω που πεισματικά δεν θέλουν να φύγουν. Παρατηρώ τους συνοδοιπόρους μου. Κάποιοι, γυρίζουν και κοιτάζουν προς τα πίσω την κορυφή που χάνεται μέσα στα σύννεφα. Κάποιοι δεν βλέπουν τις ρυτίδες και επιμένουν βήμα - βήμα, μέρα τη μέρα. Κάποιοι άλλοι, ονειρεύονται μια παγωμένη μπύρα και μικρές απολαύσεις εκεί στο τέρμα του μονοπατιού. Εγώ κατεβαίνω και ευγνωμονώ τις ρυτίδες. Χαίρομαι που προαναγγέλουν. Μα πιο πολύ χαίρομαι που τα χέρια μου μπορούν ακόμα να χαϊδεύουν.