Σοδειά καρποφόρων χρόνων

Χθες το πρωί μια πέτρα έπεσε στο κεφάλι μου

Μια σκέψη τραυματίστηκε κι ο κόσμος έχασε τα χρώματά του

Έκλαψα κι εσύ που μου είπες

Οι πληγωμένες σκέψεις είναι φωτιά για να καθαρίσει το χωράφι

Να ετοιμαστεί για την καινούργια σπορά

Το απόγευμα ανεμοδούρα και το βουητό των βραχοσχησμών ξεσήκωσe αισθήσεων χορό μεγάλο

Μπροστάρης δεξιοτέχνης ο Πόθος με τσαλίμια και καμώματα

Ξοπίσω η Ηδονή στα ροζ κι ο Έρωτας στα κόκκινα

Να κουλουριάζουν το χορό και να γελάει η κόρη

Να βρίσκει ταίρι ή μοναξιά και να γεμίζει το άδειο

 

Κι εγώ;

Εγώ αφήνω το κεφάλι μου αδέσποτο και φεύγω Μάης

Να συναντήσω το καλοκαίρι στη θαλασσοσπηλιά

Εκεί που κρύβεται η ευλογία των αποχρώσεων του μπλε

Εκεί που χρόνια πριν άφησα μια θύμηση να με θυμάται

 

Ναι, Εγώ που δεν χόρτασα βουνά, κράκουρα  βροχή και χιόνι

Εγώ τρέφομαι με τη σοδειά καρποφόρων χρόνων

Αγαπώ τον ίσκιο τους και ευγνωμονώ για τη δωρεά τους

Κι αν το λιόγερμα πάνω απ´ τους ελαιώνες είναι ψευδαίσθηση

Το πέταγμα της ψυχής είναι βεβαιότητα

Νιώθω άνετα και το σύμπαν αποδέχεται τη διαστολή μου.

Πριν από μένα

 

Πριν από μένα τρέχουν τα μάτια μου

Ερωτευμένα πουλιά που συνουσιάζονται εστιάζοντας

Έτσι γεννιέται ο κόσμος μου

 

Δεν τους ανήκει η νύχτα

Τη νύχτα αποκαλύπτεται η ομορφιά του χάους

Πάμφωτος νους ταξιδεύει στο ανεστίαστο με δικούς του χάρτες

Το στέρεο της λογικής χυλοποιείται και σιγοβράζει

Ξεβράζει καυτά μυρωδάτα όνειρα που αιωρούνται άτακτα

Εκεί νικιέται ο χρόνος και παρελαύνουν άχρονα δώρα

 

Πριν από μένα σπαθίζουν τα μάτια μου

Τεμαχίζουν κι εγώ βλέπω αποκόμματα

Ώ καημένε νου μην ξεγελιέσαι

Η ρίζα σου βλέπει πέρα απ’ τον ορίζοντα

Φύσα, η σκόνη είναι προσωρινή

Τα δειλινά το νιώθω,

είναι η ώρα που τα μάτια μου λένε αλήθειες.

Ξεκούδουνα

 

Ξεκούδουνα είπε κι εννοούσε άναρχα

Όπως οι σκέψεις από νευρώνα σε νευρώνα

Όπως οι στίχοι σε μυαλά ποιητών

Όπως το πέταγμα στον ουρανό όταν πέφτει η τουφεκιά

 

Άναρχα χτίζω το σπίτι μου

Ένα παράθυρο εδώ μια πόρτα εκεί να μπαινοβγαίνω εύκολα

Πρόσεξε μην μπερδευτείς και καταλήξεις στο υπόγειο

Στο υπόγειο σαπίζουν τα αναχρονιστικά καθωσπρέπει

Τα αγαθά μου βρίσκονται στο κελάρι

Διαθέτω μυρωδάτη γαλήνη και νερό παγετώνων

Νερό φυλαγμένο για τη μέρα της μεγάλης δίψας

Τότε που οι αλήθειες θα περισσεύουν στα αζήτητα

Τότε που θα εκτιμήσουμε την σταγόνα και την λάμψη της

 

Διαθέτω και στερεοποιημένες προσευχές που 

από χρόνο σε χρόνο σκληραίνουν εκθετικά

Μπορεί και να καταλήξουν διαμάντια

Μπορεί να επιβεβαιώσουν το άτμητο

Μπορεί και να απορροφηθούν από σκουλήκια 

επιβεβαιώνοντας την αναγέννηση.