Φιλότιμο ή Υποχρέωση;

Όταν σε μια ομάδα οι άνθρωποι συνεργάζονται για να επιτελέσουν ένα έργο, ο καθένας αναλαμβάνει συγκεκριμένες υποχρεώσεις προκειμένου να επιτευχθεί η ολοκλήρωση του έργου. Αν κάποιος ολιγωρήσει και δεν ανταποκριθεί στα καθήκοντα που του έχουν ανατεθεί, η ομάδα έχει πρόβλημα. Το ερώτημα είναι: τι πρέπει να κάνουμε με το συγκεκριμένο μέλος της ομάδας; Θα πρέπει να απευθυνθούμε στο φιλότιμό του ή θα πρέπει να τον υποχρεώσουμε με κάποιον άλλο τρόπο;

Ο φιλότιμος άνθρωπος είναι ευσυνείδητος, συνεπής και δεν θέλει να δίνει δικαιώματα. Διεκπεραιώνει τις υποχρεώσεις του καταβάλλοντας τη μεγαλύτερη δυνατή προσπάθεια. Στον φιλότιμο μπορεί κανείς να έχει εμπιστοσύνη και η φερεγγυότητα είναι αυτονόητη. Αν λοιπόν κάποιος διαπιστώσει κάποια ολιγωρία σε έναν άνθρωπο που γνωρίζει ότι είναι φιλότιμος, μπορεί να απευθυνθεί στο φιλότιμό του προκειμένου να τον κινητοποιήσει και να του ζητήσει και κάτι παραπάνω.

Κάποιοι εκμεταλλεύονται τη φιλοτιμία κάποιων άλλων και ολιγωρούν, περιμένοντας ότι ο φιλότιμος θα αναλάβει και δικές τους υποχρεώσεις. Δεν ξέρω αν είναι μόνο δική μου παρατήρηση, αλλά έχουν πέσει στην αντίληψή μου πολλές περιπτώσεις, όπου το έργο της ομάδας παράγεται από τους φιλότιμους, και ο υπεύθυνος -η για τη σωστή λειτουργία της ομάδας δεν παρεμβαίνει να αποκαταστήσει μια ισορροπία. Αρκεί το ότι “η δουλειά γίνεται”.

Σχετικά με το ερώτημα λοιπόν που τέθηκε στην αρχή, θα απαντούσα, ότι μετά από επανειλημμένες εκκλήσεις στο φιλότιμο κάποιου, θα πρέπει να υποχρεώνεται με κάποιον άλλο τρόπο. Όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος λέει η παροιμία.