Κατανόηση

Ένας στόχος, με την έννοια του σκοπού, είναι ένα θέλω, μια ολοκλήρωση, ένα κάποιο τέρμα. Αν εστιάσουμε στους μακροπρόθεσμους στόχους μπορούμε να διακρίνουμε τις παρακάτω κατηγορίες ανθρώπων. 

• Οι περισσότεροι έχουν απλά κάποιες επιθυμίες αόριστες και συγκεχυμένες, κάθε άλλο παρά στόχους. 
• Κάποιοι έχουν στόχους που βρίσκονται στο χώρο της ουτοπίας, είναι εξωπραγματικοί. 
• Υπάρχουν και αρκετοί που αν τους ρωτήσετε θα σας προσδιορίσουν αμέσως τους στόχους τους, που όμως παραμένουν σε αδράνεια στο μυαλό τους.
• Ελάχιστοι άνθρωποι έχουν ξεκάθαρους στόχους. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που όταν ξυπνάνε το πρωΐ βλέπουν το στόχο μπροστά τους, δουλεύουν σκληρά για την επίτευξη, και το βράδυ κάνουν τον απολογισμό τους.

ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΥ_2

 Η σημερινή δημοσίευση είναι η αντιγραφή μιας παραγράφου από το βιβλίο «Τα Βήματα του Μεθυσμένου» στο οποίο έχω αναφερθεί και σε προηγούμενη δημοσίευση. Αφήνω τα σχόλια και συμπεράσματα στον καθένα από σας.
Η νοητική πρόσληψη απαιτεί φαντασία επειδή τα δεδομένα που συναντάμε στη ζωή μας είναι πάντοτε διφορούμενα  και ατελή. Για παράδειγμα, οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι η μεγαλύτερη απόδειξη που μπορεί να έχει κάποιος για ένα γεγονός είναι να το δει με τα ίδια του τα μάτια• στα δικαστήρια άλλωστε λίγα πράγματα θεωρούνται πιο αξιόπιστα από την κατάθεση ενός αυτόπτη μάρτυρα. Κι όμως, αν σας ζητούσαν να δείξετε στο δικαστήριο ένα βίντεο ανάλογης ποιότητας με τα ακατέργαστα δεδομένα που συλλαμβάνει ο αμφιβληστροειδής χιτώνας των ματιών του ανθρώπου, ο δικαστής θα αναρωτιόνταν ίσως τι είναι αυτό που προσπαθείτε να του δείξετε. Πρώτα απ´ όλα η εικόνα θα έχει ένα τυφλό σημείο εκεί όπου το οπτικό νεύρο συνδέεται με τον αμφιβληστροειδή. Επίθεση πλέον, το μόνο τμήμα του οπτικού μας πεδίου που έχει καλή διακριτική  ικανότητα είναι μια στενή περιοχή με οπτική γωνία περίπου μία μοίρα γύρω από το κέντρο του αμφιβληστροειδούς, δηλαδή μία περιοχή με πλάτος ίσο με αυτό που φαίνεται να έχει ο αντίχειρας μας όταν κρατάμε το χέρι μας τεντωμένο. Έξω από αυτή τη περιοχή, η διακριτική ικανότητα μειώνεται κατακόρυφα. Για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα αυτό, κινούμε συνεχώς τα μάτια μας ώστε η περιοχή μεγαλύτερης ευκρίνειας να στρέφεται προς διάφορα σημεία της σκηνής που παρατηρούμε. Συνεπώς η μορφή των ακατέργαστων δεδομένων που λαμβάνει ο εγκέφαλος είναι μια τρεμουλιαστή και κατακερματισμένη εικόνα με μία τρύπα. Ευτυχώς ο εγκέφαλος επεξεργάζεται τα δεδομένα, συνδυάζοντας τις πληροφορίες που λαμβάνει και απο τα δύο μάτια, συμπληρώνοντας τα κενά με την παραδοχή ότι οι οι οπτικές ιδιότητες γειτονικών σημείων είναι παρόμοιες μεταξύ τους και εκτελώντας «παρεμβολή» (Christof Koch, The Quest for Consciousness: A  Neurobiologikal Aproach σελ. 51-54). Το αποτέλεσμα - τουλάχιστον όσο η κατάσταση δεν επηρεάζεται από την ηλικία, κάποιο τραυματισμό, μια ασθένεια η την υπερβολική κατανάλωση μάι-τάι - είναι ένα ευτυχισμένο ανθρώπινο ον που πάσχει από την ακαταμάχητη ψευδαίσθηση ότι η όρασή  του είναι οξεία και ακριβής. ( η έμφαση δική μου)

Η Περηφάνια των Μικροαστών

Σε κάποιο σημείο στο «Έγκλημα και Τιμωρία» ο Ντοστογέφσκι γράφει: «η περηφάνια των φτωχών», που σε ορισμένες στιγμές της ζωής τους τους σπρώχνει να ξοδέψουν και την τελευταία τους πεντάρα για να μη φανούν σε τίποτα κατώτεροι από τους άλλους.

Σήμερα μπορούμε να μιλάμε για την περηφάνια των μικροαστών που μόλις ξέφυγαν από την ανέχεια και τη φτώχεια της δεκαετίας του 1960 πέρασαν σε μια ζωή με διαμέρισμα, αυτοκίνητο, ταξίδια και ευυπόληπτες δουλειές. (Η Ελλάδα μετά την Γερμανική κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο σύμφωνα με την απογραφή του 1951 είχε πληθυσμό 7.566.000 άτομα από τα οποία 43,2 % ήταν οικονομικώς ενεργά και εκ των οποίων το 38,5% ήταν αστικός πληθυσμός , το 13,8% ημιαστικός και το 47,7 % αγροτικός. Ο αγροτικός τομέας απασχολούσε το 59,5 % του εργατικού δυναμικού και συνεισέφερε το 29% του ΑΕΠ.( Μαραβέγιας 1992).)

Χρησιμοποιώ την Κουλτούρα

 

Είναι η κουλτούρα εργαλείο προς χρήση; Αν η απάντηση είναι ναι, πως χρησιμοποιείται; Στα πλαίσια αυτού του άρθρου η κουλτούρα είναι το ισοδύναμο της πνευματικής και ψυχικής καλλιέργειας, της παιδείας. Πρόσφατα μια γνωστή μου κυρία, ετών 68, αποδεσμεύτηκε από την καθημερινή πολύωρη απασχόληση στην επιχείρηση που για πολλά χρόνια είχε αναπτύξει ο άνδρας της, δεδομένου ότι η επιχείρηση έκλεισε λόγω θανάτου του συζύγου της. Η κυρία αυτή δεν είχε την ευκαιρία να ασχοληθεί με την πνευματική και ψυχική της καλλιέργεια καθόσον δούλευε από τα είκοσί της χρόνια. Οικονομικά ανεξάρτητη βρέθηκε με άπλετο χρόνο στη διάθεσή της και με το ερώτημα: τι κάνω τώρα; Ίσως για τους περισσότερους, από αυτούς που θα διαβάσουν το άρθρο, να μην υφίσταται τέτοιο θέμα. Οικονομική ανεξαρτησία και άφθονος χρόνος δίνουν την απάντηση στο ερώτημα.