Στη σημερινή ανάρτηση αντιγράφω απ΄ το βιβλίο «λίγες και μία
νύχτες» του Ισίδωρου Ζουργού. Η παρακάτω πρόταση αναφέρεται στον τυφλό Ευγένιο
Ζιρντό. Το βιβλίο είναι πραγματικό λογοτέχνημα. Δεν πρέπει να παρασυρθεί κανείς
από την πλοκή και να παραβλέψει τέτοιες αριστουργηματικές φράσεις όπως η
παρακάτω. Θα ήθελα να σας παραθέσω και άλλα τέτοια αποσπάσματα, αλλά θεωρώ ότι
θα αδικήσω το βιβλίο. Διαβάστε το.
«Στα σκοτάδια η αυτοσυνείδηση δεν είναι η ίδια όπως στο φως∙
αφήνεται να γλιστρήσει στο γυαλισμένο ξύλο των ονείρων, εκεί που τα βαλς
παίζουν χωρίς σταματημό κι ο χορός διακόπτεται μόνο απ’ τους φελλούς των μπουκαλιών, αυτών που γέρασαν μέσα σε
ανήλιαγες κάβες.»
«Την άνοιξη του 1909, ο έκπτωτος σουλτάνος Αβδούλ
Χαμίτ ο Β΄ εξορίζεται στη Θεσσαλονίκη και μένει έγκλειστος σε μια εντυπωσιακή
έπαυλη. Εκεί, σύμφωνα με το μυθιστόρημα, θα διηγείται για λίγες νύχτες σ' ένα
μικρό κορίτσι τη ζωή του. Ένα εντεκάχρονο όμως αγόρι κρυφακούει...
Το Λίγες και μία νύχτες, με άξονα την ερωτική ιστορία που φωλιάζει στην καρδιά της αφήγησης, εξιστορεί μια περιπέτεια για το κυνήγι του πλούτου και την αναζήτηση της ευτυχίας. Το βιβλίο αναπλάθει μια μαγευτική συνοικία έξω από τα τείχη της Θεσσαλονίκης, αυτή των Εξοχών, που έσβησε για πάντα. Είναι ακόμη μια γραφή για τα σπίτια, φτωχικά και πλούσια, για το μέσα και το έξω τους, για τους τοίχους και τα έπιπλα όπου υφαίνονται οι ανάσες ζώντων και τεθνεώτων.
Το Λίγες και μία νύχτες εμπεριέχει ακόμη κατά κάποιον τρόπο τον σχολιασμό του, διερωτάται πίσω από την κουίντα για τα άγονα χωράφια της γραφής, τα εργαστήριά της, τις αστοχίες και τα πάθη της, είναι με άλλα λόγια το κοίταγμα του ίδιου του μυθιστορήματος στον καθρέφτη.
Πέρα όμως και πάνω απ' όλα είναι ένα βιβλίο για την ανήκεστο βλάβη της ύπαρξης, αυτήν που προκάλεσε ο πιο δημεγέρτης αιώνας, ο εικοστός.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ένα σχόλιο πλουτίζει τη γλώσσα μας και ενεργοποιεί το μυαλό μας.