Ακούω μουσική, διαβάζω ποίηση

Ο εγκέφαλός μας αρέσκεται στο απλό και το εύληπτο. Όταν ακούμε μουσική που στηρίζεται σε απλές φόρμες η απόλαυση έρχεται αβίαστα. Όσο όμως προχωράμε σε πιο περίπλοκες συνθέσεις, απαιτείται και η συμμετοχή του ακροατή. Αν ο ακροατής είναι εξοικειωμένος, που σημαίνει ότι έχει δαπανήσει χρόνο για ενασχόληση με πιο σύνθετες φόρμες, τότε αποκομίζει πολύ περισσότερα από τον απλό ακροατή. Αν ο ακροατής είναι ο ειδικός που έχει σπουδάσει τη μουσική, τότε η ακρόαση τον απογειώνει. Με μία προϋπόθεση όμως. Η προϋπόθεση είναι, ότι ακούγοντας τη μουσική, θα αποφύγει την ανάλυση. Θα πρέπει να πάψει να σκέφτεται: Εδώ το βιολί ήταν λίγο φάλτσο και πριν λίγο η κιθάρα προπορεύτηκε.

Η ευαισθησία και η πνευματική ανάπτυξη του ακροατή, είναι δύο ακόμη παράγοντες που συμμετέχουν στην απόλαυση της μουσικής. Ένα άτομο με ευαισθησία, ευρισκόμενο σε κατάλληλη ψυχική διάθεση και που έχει τα κατάλληλα ακούσματα από ένα είδος μουσικής, μπορεί να απολαύσει πολύ περισσότερο ένα μουσικό κομμάτι, σε σχέση με κάποιον ειδικό που κατά τη διάρκεια της ακρόασης αναλύει η που είναι κατάκοπος από το μόχθο της ημέρας.

Ακριβώς έτσι λειτουργεί και η ανάγνωση της ποίησης. Το άτομο που είναι εξοικειωμένο με την αστυνομική λογοτεχνία, για παράδειγμα, δύσκολα θα μπορέσει να λειτουργήσει συνειρμικά με την ανάγνωση ενός ποιήματος. Ο ειδικός του λόγου θα πρέπει να αφεθεί στην αύρα του ποιήματος. Θα πρέπει να αφήσει την ανάλυση και να εισπράξει το άρωμα των στίχων, αν βέβαια υπάρχει κάποιο άρωμα. Ο απαιτητικός αναγνώστης θα πρέπει να απαίτηση από τον εαυτό του πνευματικό κόπο και να σταθεί απέναντι στο ποίημα με ευαισθησία και κατάλληλη ψυχική διάθεση. Η ποίηση θα τον αποζημιώσει.

Η τέχνη είναι το απαύγασμα του μέχρι τώρα πολιτισμού μας.  Για να κοινωνήσουμε όμως από το άγιο δισκοπότηρο της, θα πρέπει να καλλιεργήσουμε ένα εγκέφαλο που δεν αρκείται στο απλό.