Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα κόμμα που δεν κρύβει αυτό που είναι. Εκείνο που πιθανόν δεν φαίνεται είναι η μετάλλαξή του μέσα στο χρόνο. Το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρώτος, επαναφέρει την αστική δημοκρατία μετά από την επτάχρονη δικτατορία. Θετικό πρόσημο, αν λάβει κανείς υπόψιν τα αίσχη της χούντας των συνταγματαρχών. Από τότε πέρασαν χρόνια πολλά. Κυβέρνησε ο μπαμπάς Μητσοτάκης, κυβέρνησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο νεότερος (όπως τα ονόματα των αυτοκρατόρων του Βυζαντίου), και να είμαστε σήμερα με τους Μητσοτάκηδες να έχουν και πάλι το πάνω χέρι. Μητσοτάκηδες – Καραμανλήδες και πάλι από την αρχή. Τέλος πάντων και οι αυτοκράτορες με διαδοχή έρχονταν στο θρόνο. Το καινούργιο είναι ότι σήμερα οι Μητσοτάκηδες “ξέφυγαν”. Το παρατράβηξαν. Δεν θα κάνω ανάλυση της πολιτικής Μητσοτάκη. Όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατεί και που πηγαίνει.
ΠΑΣΟΚ. Η διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη 1974 αγγίζει την ψυχή του Λαού και το ΠΑΣΟΚ κερδίζει της εκλογές το 1981 με το περίφημο σύνθημα «Αλλαγή». (Αξίζει να ρίξετε μια ματιά για να καταλάβετε που βρίσκεται το "αναγεννημένο" ΠΑΣΟΚ.) Ο Ανδρέας Παπανδρέου πρωθυπουργός. Από τότε στο Μητσοτάκηδες – Καραμανλήδες έχουμε και Παπανδρέου. Δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς την συνεισφορά του ΠΑΣΟΚ στη διακυβέρνηση του τόπου. Θετικό πρόσημο. Το ΠΑΣΟΚ φέρνει πράγματι μια αλλαγή που, όμως, είναι και ένας δούρειος ίππος. Ο τόπος έχει ανάγκη για μια πραγματική αλλαγή. Η αλλαγή του ΠΑΣΟΚ εκτονώνει την επαναστατική διάθεση του Λαού για πραγματική αλλαγή. Το ΠΑΣΟΚ αλλάζει πράγματι το πολιτικό σκηνικό για να φτάσουμε στον Γεώργιο Παπανδρέου, απ’ τον οποίο ξεκινάει ο κατήφορος των μνημονίων. Φτάνουμε στο σημερινό ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ που υπάρχει μόνο σαν απόηχος των καλών ημερών του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου.
Το νέο φρούτο στη πολιτική σκηνή λέγεται Αλέξης Τσίπρας. Ο πρόεδρος του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ Αλέκος Αλαβάνος πριμοδοτεί για πρόεδρο ένα νέο άνθρωπο από το Αριστερό Ρεύμα του Συνασπισμού, τον Αλέξη Τσίπρα. Ο Τσίπρας σαν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εδραιώνει τη θέση του και μεταλλάσσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα προσωποπαγές κόμμα. Το πρώτο θύμα είναι ο Αλέκος Αλαβάνος. Το 2010 ο Αλαβάνος, επικεφαλής της βουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ανακοινώνει την πρόθεσή του να κατέβει στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές διεκδικώντας τη θέση του περιφερειάρχη Αττικής. Ο Τσίπρας τον “αδειάζει” υποστηρίζοντας τον Μητρόπουλο. Αυτά για την ιστορία. Φθάνουμε στο 3ο μνημόνιο. Ο Τσίπρας επιστρέφει από τις Βρυξέλες με τελεσίδικη, εξευτελιστική για τη χώρα, πρόταση. Ο Τσίπρας δεν θέλει να πάρει την ευθύνη του ΝΑΙ στην εξευτελιστική πρόταση, αν και σε στενό κύκλο έχει αποφασισθεί η αποδοχή του μνημονίου. Τι κάνει λοιπόν; Προκηρύσσει δημοψήφισμα με την ελπίδα ότι θα πάρει το ΝΑΙ από τον ελληνικό λαό. Η υποτονική υποστήριξη του ΌΧΙ από την πλευρά του, κάνει φανερό ότι είναι υπέρ του ΝΑΙ (δέστε την υποτονική ομιλία του στο Σύνταγμα και τις αντιδράσεις μετά το σαρωτικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος). Έχει, όμως, να λογοδοτήσει και στο κόμμα του. Η κεντρική επιτροπή απορρίπτει το τρίτο μνημόνιο και ζητάει συνέδριο για να αποφασίσει το κόμμα. Μετά το σαρωτικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος ο Τσίπρας ζητάει συμβούλιο των αρχηγών των κομμάτων. Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΣΥΡΙΖΑ όλοι μαζί να σώσουνε τη χώρα. Τι νόημα έχει ένα τέτοιο συμβούλιο όταν ο ελληνικό λαός έχει αποφανθεί με 61,31% ΟΧΙ; Γιατί δεν ξεκινάει αμέσως η υλοποίηση αυτού του ΌΧΙ; Στη βουλή το τρίτο μνημόνιο ψηφίζεται με 220 ψήφους πάρα του ότι το αριστερό ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ (44 βουλευτές) δεν το ψηφίζουν. Το τρίτο μνημόνιο περνάει με τις ευλογίες της αστικής τάξης και των μεγάλων συμφερόντων. Το παιχνίδι είναι στημένο. Το τρίτο μνημόνιο περνάει από μια κυβέρνηση που δεν έχει πλειοψηφία. Το τρίτο μνημόνιο καθορίζει την πορεία της χώρας για τα επόμενα χρόνια. Για πιο πράγμα διαφωνούν στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, όταν λίγους μήνες πριν έχουν ψηφίσει το τρίτο μνημόνιο; Σημειωτέο ότι με τις εκλογές παρακάμπτει και το συνέδριο του κόμματος του στο οποίο έπρεπε να λογοδοτήσει. Σε τι, λοιπόν, διαφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ από τους υπόλοιπους; Υπάρχει μόνο μία διαφορά. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαχειρίζεται την κατρακύλα με ευγένεια και αριστερό άρωμα. Το αν φτάνει αυτή η διαφορά για να ξαναέρθει στην εξουσία ας το κρίνει ο καθένας μόνος του.
Ας έρθουμε τώρα στο ΜΕΡΑ 25 με αρχηγό τον Γιάννη Βαρουφάκη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Βαρουφάκης καθόταν στο ίδιο τραπέζι με τον Τσίπρα κατά τις διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλες. Ωστόσο δεν είχε τον πρώτο λόγο, και, απ’ ότι φαίνεται, δεν ανήκε στην ομάδα των κολλητών του Τσίπρα που αποφάσιζε στο παρασκήνιο. Ήταν όμως εκεί.
Αν εξετάσει κανείς τις θέσεις του ΜΕΡΑ 25 για τη πορεία της χώρας θα βρει πράγματι μια ολοκληρωμένη πρόταση. Το θέμα είναι, τι απ’ αυτά που προτείνει στο πρόγραμμά του μπορεί να εφαρμόσει. Το ΜΕΡΑ 25 είναι ένα μικρό κόμμα που επιδιώκει να ακουστεί. Δεν μπορεί να επιβάλλει πολιτικές. Μπορεί όμως να υποδείξει μια εναλλακτική πορεία για τη χώρα, και το κυριότερο να βάλει φρένο στην ασυδοσία του δικομματισμού. Μπορεί να λειτουργήσει σαν μία συνιστώσα με εναλλακτικές προτάσεις. Η ύπαρξη βουλευτών του ΜΕΡΑ 25 στη βουλή ξεσκεπάζει αυτά που δεν πρέπει να μένουν κρυμμένα. Όποιος θέλει να είναι με τους νικητές θα πρέπει να επιλέξει ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα. Όποιος όμως θέλει να ενισχύσει την πολυφωνία, θα πρέπει να ταχθεί με ένα κόμμα σαν το ΜΕΡΑ 25. Η αγανάκτηση απέναντι στην ασυδοσία της Νέας Δημοκρατίας οδηγεί πολλούς στην επιλογή Τσίπρα. Ο άνθρωπος όμως φίλοι μου είναι αφερέγγυος. Δεν μπορεί να εγγυηθεί ούτε καν το επίπεδο διακυβέρνησης της προηγούμενης θητείας του. Η επανεκλογή του θα χρωματισθεί με αλαζονεία. Η πολιτική του καθορίζεται από την παραμονή του στην εξουσία.
Τι γίνεται με τις πιθανές συνεργασίες; Ένα είναι βέβαιο. Οποιαδήποτε συνεργασία με αρχηγό τον Αλέξη Τσίπρα είναι καταδικασμένη. Δέστε, για παράδειγμα, τη συνεργασία με τον Πάνο Καμμένο. Που είναι το κόμμα του, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες; Την ίδια τύχη θα έχει οποιαδήποτε συνεργασία με αρχηγό τον Τσίπρα. Ναι στις συνεργασίες, αλλά ΌΧΙ στον Αλέξη Τσίπρα.
Η απάντηση στο ερώτημα «τι ψηφίζω στις 25 Ιούνη 2023» προκύπτει αυτονόητα μετά από μια απλή σκέψη. Μια σκέψη που δεν πρέπει να τη προσπεράσει κανείς αβίαστα.
« Τα τρία κόμματα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν το μνημόνιο και τους 700+ νόμους με 222 ψήφους. Σήμερα έρχονται και ευαγγελίζονται αλλαγές που δεν θίγουν τον πυρήνα των δεσμεύσεων. Για να ξεφύγουμε από τη μιζέρια πρέπει να αποδεχθούμε μια περίοδο δημιουργικής αστάθειας στον αντίποδα της σταθερότητας Μητσοτάκη. Ποιο από αυτά τα κόμματα προβλέπει απαντήσεις, σε πιθανές αντιδράσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και όλου του Ευρωπαϊκού μηχανισμού, όταν παρθούν μέτρα που αναιρούν την πολιτική των μνημονίων;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ένα σχόλιο πλουτίζει τη γλώσσα μας και ενεργοποιεί το μυαλό μας.