Η απόδραση ενός διανοούμενου

Οι μελέτες του, ο στοχασμός, η πνευματική του καλλιέργεια, δόμησαν μια προσωπικότητα που κινείται στο κόσμο του πνεύματος. Περνώντας τα χρόνια, πετούσε τα άχρηστα, και τώρα έμεινε με τα ουσιώδη να αναφωνεί σαν το Σωκράτη: «Πόσα πράγματα υπάρχουν στο κόσμο που δεν τα θέλω!» Απολαμβάνει τη ξεχωριστή του ατομικότητα. Θέατρα, εκδρομές και ψυχαγωγίες των πολλών φαντάζουν ανούσια στην πνευματικότητά του.

Φροντίζει πάντα το σώμα που τον φιλοξενεί. Ευγνωμονεί τη μητέρα φύση για το μυαλό που του χάρισε.  Δεν πρέπει όμως να παγιδευτεί στον ιδεαλισμό του. Το ξέρει ότι τα στεγανά απομονώνουν, χάνεται η ανατροφοδότηση. Δύσκολη η απόδραση από το πνευματικό του καταφύγιο και η ένταξή του στον αφιλόξενο κόσμο της μετριότητας. Πρέπει να ανακαλύψει δρόμους με επιστροφή. Να μπορεί να επιστρέφει στο συγκροτημένο καταφύγιό του.

Και τότε κάποιος του μίλησε για τους ποιητές, και για τους ζωγράφους, και για τους μουσικούς. Αυτοί, του είπαν, ή τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς, έχουν βρει το δρόμο. Μπορείς να ελπίζεις. Η πνευματικότητά σου είναι μια κάποια εγγύηση ότι θα καταλάβεις.

Αφορμή για αυτό το άρθρο ήταν οι παρακάτω είδηση:

Οι κρατούμενοι του Γκουαντάναμο ζωγραφίζουν τον κόσμο τους

https://tvxs.gr/news/kosmos/oi-kratoymenoi-toy-gkoyantanamo-zografizoyn-ton-kosmo-toys-foto