Η φθορά

 

«Δεν με νοιάζει ο θάνατος, με νοιάζει η φθορά αυτή εξευτελίζει τον άνθρωπο. Αυτήν πρέπει να νικήσω…» από το βιβλίο «Ο ανήφορος» του Νίκου Καζαντζάκη.

Η φθορά και δημιουργία συμβαδίζουν. Από τη στιγμή που ερχόμαστε στον κόσμο το σώμα μας είναι ένα πεδίο θανάτου εκατομυρίων κυτάρων παράλληλα με την γέννηση νέων. Απλά, κάποια στιγμή, ο θάνατος κερδίζει και η δημιουργία υποχωρεί. Αν δεν σας τρομάζει ο θάνατος δεν θα πρέπει να σας τρομάζει και η φθορά. Γιατί η φθορά δεν είναι παρά μια διαδοχή μικρών καθημερινών θανάτων. Κάθε μέρα πεθαίνουμε. Αυτό που ονομάζουμε θάνατο, δεν είναι παρά η τελυταία σταγόνα που κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει. 

Κατα την γνώμη μου, δεν είναι αυτή καθαυτή η φθορά που εξευτελίζει τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος εξευτελίζεται όταν η φθορά τον κάνει ανήμπορο. Εξευτελίζεται στη φάση εκείνη που του αφαιρούνται βασικές λειτουργίες, δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί και περιθωριοποιείται. Εξευτελίζομαι σημαίνει περιφρόνηση, ηθική απαξίωση, υποβάθμιση. 

Μήπως, όμως, η φθορά δεν  οδηγεί πάντα στον εξευτελισμό; Στο μυαλό μου έρχονται άνθρωποι που, όταν καταλήγουν ανήμποροι, δικαιώνονται από το προηγούμενο έργο τους και εμπνέουν το σεβασμό. Ο άνθρωπος που στη ζωή του σεβάστηκε θα τον σεβασθούν. Το σώμα τους εγκαταλείπει, αλλά προσπαθούν να διατηρήσουν όση αξιοπρέπεια τους επιτρέπεται. Μήπως ο Νίκος Καζαντζάκης νίκησε τη φθορά με το έργο του;

Και κάτι ακόμα. Ο άνθρωπος δεν επιλέγει την γεννησή του. Μήπως κάποια στιγμή θα πρέπει να επιλέγουμε το θανατό μας; Μήπως αυτή η επιλογή είναι μια νίκη απέναντι στη φθορά;