Μήπως συμβαίνει και σε σας;

Συμβαίνει και σε σας; Γιατί, όταν βρίσκομαι μπροστά στην απεραντοσύνη της θάλασσας, την αγριάδα του βουνού, την μαγεία μιας πανσέληνης νύχτας, στα χρώματα ενός δειλινού, γιατί νιώθω μελαγχολία και παύω να είμαι αισιόδοξος και χαρούμενος;

Ίσως είναι ένα χαρακτηριστικό της ιδιοσυγκρασίας μου, αλλά δεν νομίζω. Διερωτώμαι, λοιπόν, αν συμβαίνει και σε σας.

Περνάει μια σκέψη από το μυαλό μου και σας την καταθέτω.

Μήπως έχουμε - τουλάχιστον κάποιοι από μας - γίνει υπερβολικά κοινωνικοί; Μήπως η ύπαρξή μας χαρακτηρίζεται όλο και περισσότερο από πολιτισμό, επιστήμη, τεχνολογία και έχουμε αφήσει τη φύση στα δευτερεύοντα; Μήπως βλέπουμε τα πάντα ανθρωποκεντρικά;

Αν είναι έτσι, ίσως η μελαγχολία μου να μην είναι μελαγχολία, αλλά νοσταλγία της απεραντοσύνης από την οποία προήλθα και που τώρα δεν είμαι παρά ένας θεατής της.

Μήπως συμβαίνει και σε σας;