Ισορροπία στα ζευγάρια

 

Το ένα άτομο με ορθολογιστική σκέψη, με συγκεκριμένους και ιεραρχημένους στόχους, με την τάξη και τακτοποίηση  μαθημένη από τα παιδικά του χρόνια. Άνθρωπος που χρησιμοποιεί, κυρίως, το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου του. Το ημισφαίριο της λογικής. Το δεύτερο άτομο συναισθηματικό, ενεργώντας χύμα. Η καθημερινότητα του καθορίζεται περισσότερο από το συναίσθημα και το υποκειμενικό χάος και όχι από τη λογική. Άνθρωπος που χρησιμοποιεί κυρίως το Δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου του. 

Σε κάθε ζευγάρι συναντάμε ένα συνδυασμό των παραπάνω νοοτροπιών. Μπορεί να συναντήσουμε τον ακραίο ορθολογισμό σε σύζευξη με τον ακραίο συναισθηματισμό, αλλά και όλες τις πιθανές αποχρώσεις. Το θέμα είναι πως επιτυγχάνεται εκείνη η ισορροπία που οδηγεί σε αρμονική συνύπαρξη.

Η άποψη και το πρόσωπο

Βρίσκουμε κάπου καταγραμμένη μια άποψη, με το κάπου απροσδιόριστο. Δεν γνωρίζουμε ποιος τη διατύπωσε, δεν γνωρίζουμε το χρόνο που διατυπώθηκε, δεν γνωρίζουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες διατυπώθηκε. Γνωρίζουμε μόνο την άποψη. Κατά κοινή ομολογία, μέσα στη ροή του χρόνου, η άποψη καθιερώθηκε ως σωστή, ηθική, εφαρμόσιμη και έχει υιοθετηθεί από σοφούς και επιστήμονες. Κάποια στιγμή μέσα στο χρόνο ανακαλύπτουμε ότι η άποψη έχει διατυπωθεί από κάποιον που η ιστορία έχει απορρίψει. Από κάποιον, που, κάθε άλλο, παρά αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Το ερώτημα είναι, η άποψη χάνει το ειδικό της βάρος, απορρίπτεται; Αν ήταν κάτι που εφαρμόζονταν και είχε καλά αποτελέσματα, παύουμε την εφαρμογή της; Σε τελευταία ανάλυση, γιατί συνδέουμε την άποψη με αυτόν που τη διατύπωσε; Μήπως η άποψη, από τη στιγμή που διατυπώθηκε και υιοθετήθηκε, δεν ανήκει πλέον σ’ αυτόν που τη διατύπωσε, αλλά έχει δική της αυτοτελή υπόσταση; Μήπως, όπως η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, ανήκει στο συλλογικό αποθετήριο ιδεών και απόψεων;  

 

Η σιγουριά της ρουτίνας και η χαρά της αλλαγής

Η επανάληψη δημιουργεί τη ρουτίνα. Η τήρηση ενός προγράμματος οδηγεί σε ρουτίνα. Οι περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τη ρουτίνα με αρνητικό πρόσημο. Είναι χαρακτηριστική η έκφραση «πάλι τα ίδια και τα ίδια». Η αλλαγή φρεσκάρει το μυαλό του ανθρώπου και αυτός είναι ο λόγος που ταξιδεύουμε. Αυτός είναι ο λόγος που διανθίζουμε τη ζωή μας με μικρές ή μεγάλες αλλαγές. Κάθε αλλαγή είναι μια πρόκληση μικρή η μεγάλη. Στον αντίποδα η στασιμότητα αδρανοποιεί, φθείρει, νεκρώνει.

 Έχουν ειπωθεί πολλά για το πώς μπορούμε να ξεφύγουμε από τη ρουτίνα. Ωστόσο, η ρουτίνα έχει και τα θετικά της. Ο ρόλος της ρουτίνας στην οργάνωση των κοινωνιών είναι πολύ σημαντικός. Δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία αν δεν υπάρχει σχεδιασμός και πρόγραμμα. Δεν μπορεί να υπάρξει συνεργασία αν ο καθένας ενεργεί αυτόβουλα όποτε του αρέσει.

Η μοναξιά μετά τα 60

Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Θέλει να βρίσκεται με άλλους. Η μοναξιά είναι ένα θέμα που έχει διερευνηθεί διεξοδικά. Εδώ, μόνο μερικές επισημάνσεις με αφορμή ιστορίες και γεγονότα φίλων μου που βρίσκονται μόνοι σε ηλικία μετά τα 60. Είναι συγκεκριμένοι οι λόγοι για τους οποίους κάποιος μπορεί να  βρεθεί μόνος μετά τα 60.