Η άποψη και το πρόσωπο

Βρίσκουμε κάπου καταγραμμένη μια άποψη, με το κάπου απροσδιόριστο. Δεν γνωρίζουμε ποιος τη διατύπωσε, δεν γνωρίζουμε το χρόνο που διατυπώθηκε, δεν γνωρίζουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες διατυπώθηκε. Γνωρίζουμε μόνο την άποψη. Κατά κοινή ομολογία, μέσα στη ροή του χρόνου, η άποψη καθιερώθηκε ως σωστή, ηθική, εφαρμόσιμη και έχει υιοθετηθεί από σοφούς και επιστήμονες. Κάποια στιγμή μέσα στο χρόνο ανακαλύπτουμε ότι η άποψη έχει διατυπωθεί από κάποιον που η ιστορία έχει απορρίψει. Από κάποιον, που, κάθε άλλο, παρά αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Το ερώτημα είναι, η άποψη χάνει το ειδικό της βάρος, απορρίπτεται; Αν ήταν κάτι που εφαρμόζονταν και είχε καλά αποτελέσματα, παύουμε την εφαρμογή της; Σε τελευταία ανάλυση, γιατί συνδέουμε την άποψη με αυτόν που τη διατύπωσε; Μήπως η άποψη, από τη στιγμή που διατυπώθηκε και υιοθετήθηκε, δεν ανήκει πλέον σ’ αυτόν που τη διατύπωσε, αλλά έχει δική της αυτοτελή υπόσταση; Μήπως, όπως η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, ανήκει στο συλλογικό αποθετήριο ιδεών και απόψεων;