ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΥ_1

Σε προηγούμενο άρθρο έγινε αναφορά στη τύχη με μια θεωρητική-διαισθητική μάτια. Το παρών άρθρο είναι απόσπασμα από το βιβλίο «ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΥ - πως η τυχαιότητα κυβερνά τη ζωή μας», προσαρμοσμένο για την παρούσα δημοσίευση. Το βιβλίο αντιμετωπίζει την τυχαιότητα με βάση την θεωρία πιθανοτήτων και τη στατιστική, χωρίς όμως να εμπλέκει τύπους και αυστηρά μαθηματικά. Ωστόσο ο πιθανός αναγνώστης θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος για κάποιους υπολογισμούς, στο επίπεδο πρώτης λυκείου.

´Ένας βασικός νόμος της θεωρίας πιθανοτήτων λέει ότι: αν έχουμε δυο αμοιβαία αποκλειόμενα ενδεχόμενα, δυο ενδεχόμενα δηλαδή, που όταν συμβαίνει το ένα δεν μπορεί να συμβεί και το άλλο, για δυο τέτοια ενδεχόμενα, η πιθανότητα να συμβεί το ένα από τα δυο είναι ίση με το άθροισμα των πιθανοτήτων να συμβεί το κάθε ένα ξεχωριστά.

Πως βρίσκω τον κατάλληλο βαθμό άσκησης;

Ας υποθέσουμε ότι ο Γιώργος αποφάσισε να εντάξει και την άσκηση – άθληση στο πρόγραμμα  του. Ο Γιώργος είναι σχετικά υπέρβαρος και του αρέσει ο νωχελικός τρόπος ζωής. Ξεκινάει, λοιπόν, να περπατά μία ώρα την ημέρα, καθόσον έχει ακούσει και διαβάσει ότι αυτή η άσκηση είναι επαρκής για την υγεία του. Τις πρώτες μέρες αρχίζουν να τον πονάνε οι μύες του, τα γόνατά του και λίγο η μέση του. Σκέφτεται ότι ίσως η μία ώρα, και στο ρυθμό που βαδίζει, είναι υπερβολική προσπάθεια γι’ αυτόν. Οι επιλογές που έχει είναι: να ελαττώσει το χρόνο και να κατεβάσει το ρυθμό, να επιμείνει στη μία ώρα προσπάθεια, ή να ξαναγυρίσει στην αγαπημένη του πολυθρόνα.

Η Ιστορία Μιας Βάρκας

Η κόρη μεσήλικας. Ο πατέρας ψαράς. Δεμένος με τη βάρκα του. Κυριολεκτικα δεμένος με τη βάρκα. Ένα ταχύπλοο εμβολίζει τη βάρκα. Ο πατέρας βαρειά τραυματισμένος εγκαταλείπει βάρκα, κόρη και όλα τα εγκόσμια. Η βάρκα διαλυμένη. Η κόρη, συναισθηματικά δεμένη με το πατέρα και τη βάρκα του, πασχίζει να αναδομήσει τη βάρκα. Αγώνας με απογοητεύσεις, έξοδα και ελπίδα. Ένας γολγοθάς. Η βάρκα λέει όχι. Επιμένει. Μια αντλία αδειάζει το νερό που μαζεύει. Η αντλία ξεμένει απο μπαταρία. Η βάρκα κινδυνεύει να βουλιάξει. Οι άνθρωποι της προκυμαίας ειδοποιούν τη κόρη. Η κόρη, άρον-άρον, ταξιδεύει να σώσει τη βάρκα. Η βάρκα φορτώνεται για να πάει σε καραβομαραγκό. Η ιστορία της βάρκας, προφανώς θα έχει και συνέχεια. Εκείνο που δεν ξέρω, είναι, το ποτέ θα πεθάνει η προσκόλληση και η ελπίδα. Γιατί η βάρκα θα πεθάνει, έστω και με μιά μικρή παράταση ζωής

Η ψυχή ενός σπιτιού

Αλήθεια έχουν ψυχή τα σπίτια;

Όχι τα σπίτια δεν έχουν ψυχή.

Τα σπίτια είναι κτήρια. Κτήρια που στεγάζουν ψυχές.

Οι ψυχές, όμως, έχουν την ικανότητα να διαχέονται. Άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο.

Τη διάχυση των ψυχών μπορεί να τη δει κανείς στην τέχνη και στις σχέσεις των ανθρώπων.

Η διάχυση των ψυχών αφήνει τα ίχνη της και στα σπίτια.

Ένα βιβλίο ξεχασμένο σε ένα καναπέ, μια ζωγραφιά που περιμένει να αναρτηθεί, ένα ρούχο κρεμασμένο σε μια κρεμάστρα, μια τσάντα με το δώρο για τη βραδινή επίσκεψη είναι ίχνη της ψυχής στην αδρανή ύλη.

Σπίτια τακτοποιημένα από τον υπηρέτη, διακοσμημένα από τον αρχιτέκτονα, με επώνυμα έπιπλα που κραυγάζουν με τη τελειότητα τους, είναι σπίτια χωρίς την ψυχή του ανθρώπου που τα κατοικεί. Είναι σπίτια με τη διάχυση των ψυχών του αρχιτέκτονα, του επιπλοποιού κ.λ.π.