Λίγο πρίν τη συνταξιοδότηση

Με ρωτούν πως αισθάνομαι εν όψει της συνταξιοδότησής μου. Αναρωτήθηκα με τη σειρά μου: Πώς αισθάνομαι; Αυθόρμητα πετάχτηκε η λέξη «αποδέσμευση». Η αποδέσμευση όμως δεν είναι συναίσθημα. Πήρα λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά και προέκυψε το παρακάτω κείμενο.

Συναίσθημα είναι, πρώτα απ’ όλα, κάτι που συμβαίνει στο σώμα μας. Κάποιο ερέθισμα απ’ το περιβάλλον μας, με δίοδο της αισθήσεις μας, πέντε ή και παραπάνω όπως ισχυρίζονται μερικοί, περνάει στο σώμα μας και το σώμα μας αποκρίνεται. Το ίδιο βέβαια μπορεί να συμβεί και σαν συνέπεια των σκέψεων και της φαντασίας μας.

Θα πρέπει ακόμα να επισημάνουμε, ότι αίσθημα είναι το συναίσθημα όταν συνειδητοποιείται. Τα συναισθήματα στην εξέλιξή τους τα αντιλαμβανόμαστε σαν προσωπικές νοητικές και ψυχικές εμπειρίες. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται και ο λόγος που δεν μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε τα αισθήματα των άλλων. Οι εμπειρίες είναι προσωπικές και κυρίως νοητικές.

Μπορούμε να μετρήσουμε τις εγκεφαλικές δραστηριότητες που προκαλούνται από το άγχος, το φόβο, τη λύπη και άλλα συναισθήματα. Δεν μπορούμε όμως να μετρήσουμε την ιδιαίτερη σημασία που έχουν τα συναισθήματα για ένα άτομο.

Ξανά στο ερώτημα λοιπόν. Πώς αισθάνομαι με δεδομένο ότι σε ένα μήνα η σχολική ζωή θα είναι για μένα παρελθόν; Δύο είναι τα συναισθήματα που μπορώ να προσδιορίσω:

Χαρά. Η αποδέσμευση με κάνει κοινωνό στο μεγαλύτερο αγαθό της ανθρώπινης ύπαρξης. Μου χαρίζει ΧΡΟΝΟ. Χρόνο για πνευματική εξέλιξη, όσο το σώμα μου ακόμα με υποστηρίζει. Χρόνο για δραστηριότητες που μένανε στην άκρη. Χρόνο για να βρεθώ πιο κοντά στις κορυφές που γνώριζα μόνο σαββατοκύριακα και αργίες. Χρόνο για να γευτώ την άνοιξη στην εξοχή.

Λύπη που θα απομακρυνθώ από η κυψέλη της νεότητας και θα βρεθώ στο κόσμο των μεγάλων. Θα μου λείψουν τα εφηβικά χαμόγελα, οι επιπολαιότητες, οι αταξίες και όλα αυτά που μόνο στους εφήβους μπορείς να βρεις. Λύπη που δεν θα συμμετέχω πλέον σε ένα σύλλογο διδασκόντων. Θα μου λείψουν οι αντιπαραθέσεις για ζητήματα της σχολικής ζωής. Θα μου λείψει η φρεσκάδα των νέων συναδέλφων. Θα μου λείψει η ανίχνευση των χαρακτήρων μέσα από την δράση στα πλαίσια της σχολικής ζωής.

Αυτά αισθάνομαι σε πρώτη ανίχνευση. Στη συνέχεια έρχεται η προσωπική και νοητική εμπειρία όπως αναφέρθηκε. Δυστυχώς οι λέξεις δεν με βοηθάνε να περιγράψω κάτι που και για μένα είναι νεφελώδες. Ελπίζω να μπορώ να πω περισσότερα όταν ο χρόνος δώσει μορφή στο νέφος.