Πρωτοχρονιά 2023

 

Ένα αστέρι γεννιέται

Ο Χριστός γεννήθηκε

Ο κυρά-Δήμητρα γέννησε τον Περικλή

Κάποτε την πρωτοχρονιά του 2023

Χάσαμε το χρόνο

Τον ψάξαμε στις ευχές

Βρέθηκε κρυμμένος στους αιώνες

Κουλουριασμένος να κλαίει

Γιατί δεν πεθαίνει ποτέ

Ένα αστέρι γεννιέται

Αστερόσκονη                                     ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Ακούω μουσική, διαβάζω ποίηση

Ο εγκέφαλός μας αρέσκεται στο απλό και το εύληπτο. Όταν ακούμε μουσική που στηρίζεται σε απλές φόρμες η απόλαυση έρχεται αβίαστα. Όσο όμως προχωράμε σε πιο περίπλοκες συνθέσεις, απαιτείται και η συμμετοχή του ακροατή. Αν ο ακροατής είναι εξοικειωμένος, που σημαίνει ότι έχει δαπανήσει χρόνο για ενασχόληση με πιο σύνθετες φόρμες, τότε αποκομίζει πολύ περισσότερα από τον απλό ακροατή. Αν ο ακροατής είναι ο ειδικός που έχει σπουδάσει τη μουσική, τότε η ακρόαση τον απογειώνει. Με μία προϋπόθεση όμως. Η προϋπόθεση είναι, ότι ακούγοντας τη μουσική, θα αποφύγει την ανάλυση. Θα πρέπει να πάψει να σκέφτεται: Εδώ το βιολί ήταν λίγο φάλτσο και πριν λίγο η κιθάρα προπορεύτηκε.

Ο Εγω-εαυτός, ο Χρόνος, και η διαχείριση του Θανάτου

Η σημερινή δημοσίευση, λόγω του μεγέθους της (13 σελίδες με γραμματοσειρά 12 σημείων), δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί άρθρο. Πρόκειται για ένα δοκίμιο που το περιεχόμενό του προσδιορίζεται ήδη από τον τίτλο. Τα περιεχόμενά του εμφανίζονται αμέσως παρακάτω. 

Το σώμα, το πνεύμα και η σκέψη. 1

Ο Χρόνος. 3

Η εμφάνιση του εγω-εαυτού. 5

Η αλληλεξάρτηση του εγω-εαυτού και της σκέψης. 5

Η αναβάθμιση της σκέψης σε νοημοσύνη. 7

Η Υπέρβαση του Θανάτου. 10

Παρελθόν, Παρόν, Μέλλον

  Κάποιοι δίνουν βαρύτητα στο Παρελθόν.  Στρέφονται στην Ιστορία, στην Παράδοση, στα περασμένα. Κάποιοι άλλοι ατενίζουν το Μέλλον. Προγραμματίζουν, σχεδιάζουν, αναβάλλουν, περιμένουν. Οι περισσότεροι θέλουν να ζουν στο Τώρα. Να ζουν τη στιγμή. Βέβαια, όλοι οι άνθρωποι δεν βλέπουν μόνο το Παρελθόν, το Παρόν ή το Μέλλον. Ο καθένας μας όμως, έχει την τάση να μοιράζεται ανισόμετρα σε καθένα από αυτά.

Διερωτώμαι μήπως το Τώρα δεν υπάρχει ή ακριβέστερα μήπως δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια πολύ μικρή γέφυρα για να περνάμε από το Παρελθόν στο Μέλλον. Σχεδόν ανύπαρκτη. Ίσως υπάρχει μόνο Παρελθόν και Μέλλον. 

Μπορούμε να ταξιδεύουμε σε Παρελθόν και Μέλλον με άλματα, δεν χρειάζεται η γέφυρα. Μας αρέσουν οι Ιστορίες. Μέσα απ’ αυτές, και ανάλογα με τη φαντασία του καθενός, μπορούμε να ταξιδεύουμε στο Παρελθόν και το Μέλλον. Κινηματογράφος, Θέατρο, Βιβλία είναι οχήματα για τέτοιου είδους ταξίδια.

Με αφορμή τον Ελύτη

Στις 10 Δεκεμβρίου του 1979 ο Οδυσσέας Ελύτης παραλαμβάνει το βραβείο Νόμπελ από τον βασιλιά Κάρολο Γουστάβο. Στην ομιλία του, που μπορείτε να διαβάσετε εδώ, μιλάει για την ποίηση, για την Ελλάδα, για το εαυτό του και τη τέχνη. Ένα μικρό απόσπασμα είναι το παρακάτω:

«Τότε όμως η ποίηση; Τι αντιπροσωπεύει μέσα σε μια τέτοια κοινωνία; Απαντώ: τον μόνο χώρο όπου η δύναμη του αριθμού δεν έχει πέραση. Και ακριβώς, η εφετινή απόφασή σας να τιμήσετε στο πρόσωπό μου την ποίηση μιας μικρής χώρας δείχνει σε πόσο αρμονική ανταπόκριση βρίσκεστε με την χαριστική αντίληψη της τέχνης, την αντίληψη ότι η τέχνη είναι η μόνη εναπομένουσα πολέμιος της ισχύος που κατήντησε να έχει στους καιρούς μας η ποσοτική αποτίμηση των αξιών.»

Ματαιότης ματαιοτήτων

 

«Ἀλλά ποιός ἦταν ὁ Εὐτρόπιος; Ἕνας εὐφυής καί πανοῦργος αὐλικός, πού εἶχε κατορθώσει μέ τέχνασμα νά δώσει ὡς σύζυγο στόν τότε αὐτοκράτορα Ἀρκάδιο (395-408) τήν Εὐδοξία, πανέμορφη κόρη στρατιωτικοῦ. Κερδίζοντας ἔτσι τήν εὔνοια τῆς νεαρῆς αὐτοκράτειρας, ἀναρριχήθηκε στήν ἐξουσία καί σύντομα ἔγινε πρωθυπουργός. Πανίσχυρος καί ἀσύδοτος καθώς ἦταν, χρησιμοποιοῦσε ἀδίσταχτα κάθε µέσο γιά νά ἱκανοποιεῖ τήν ἀχαλίνωτη φιλοδοξία καί τήν ἀκόρεστη πλεονεξία του. Ὁ λαός τόν μισοῦσε καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἀσκοῦσε δριμύτατο ἔλεγχο τῶν παρονομιῶν καί τῶν ἐγκλημάτων του.

Ἕνα ἀπό τά μέτρα πού εἶχε πάρει ὁ Εὐτρόπιος γιά τήν ἐξόντωση τῶν πολιτικῶν του ἀντιπάλων ἦταν καί ἡ κατάργηση τοῦ ἀσύλου τῶν ναῶν. Οἱ ὀδυνηρές συνέπειες ὅμως αὐτοῦ τοῦ μέτρου -τί τραγική εἰρωνεία! -ἔπληξαν πρῶτα τόν ἴδιο. Γιατί σύντομα τά πράγματα πῆραν ἄλλη τροπή.

Ο καθρέφτης των σχέσεων

Ένας καθρέφτης δημιουργεί είδωλα, πιστά αντίγραφα, αυτού που καθρεφτίζεται. Έτσι μπορούμε να είμαστε γνώστες της εικόνας που δίνουμε στους άλλους. Το πώς είμαστε ντυμένοι, περνά πρώτα από τον δικό μας έλεγχο μπροστά στον καθρέφτη. Μπορούμε να χαρούμε ένα όμορφο σύνολο ή να διορθώσουμε τυχόν ατέλειες. Μπορούμε να δούμε το λεκέ που ξέφυγε στο πλύσιμο και το σιδέρωμα. Μπορούμε να δούμε το κουμπί που λείπει και πολλές άλλες λεπτομέρειες.

Ο καθρέφτης όμως δουλεύει στο βασίλειο του ορατού. Δεν μπορεί να μας δείξει τίποτα από τη συμπεριφορά μας και το χαρακτήρα μας. Το ότι είναι κάποιος εγωιστής, δύσκολα διακρίνεται από τον ίδιο. Το ίδιο δύσκολα αποκτά κανείς επίγνωση ότι είναι πολυλογάς, ισχυρογνώμον, τσιγκούνης κ.λ.π. Εξ ίσου δύσκολα μπορεί κανείς να διακρίνει και τις αρετές του. Το ερώτημα που προκύπτει είναι: υπάρχει ένας καθρέφτης που να δημιουργεί είδωλα του χαρακτήρα μας και της συμπεριφοράς μας;

Ατομικό έναντι Συλλογικού

Την εποχή που οι άνθρωποι ήταν κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες ζούσαν σε μικρές ομάδες 20-30 ατόμων. Η επιβίωση της ομάδας ήταν το ζητούμενο. Άγρια θηρία, έλλειψη τροφής, επιθέσεις από άλλες ομάδες, φυσικές καταστροφές απειλούσαν την ύπαρξη της ομάδας. Με αυτές τις συνθήκες απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωση ήταν η απόλυτη συνοχή της ομάδας. Η μονάδα ήταν αναπόσπαστο μέρος του όλου. Ο θάνατος της μονάδας εκτιμιόνταν με κριτήριο την ζημιά στην ομάδα. Τα άτομα θυσιάζονταν για την ομάδα. Το συλλογικό δέσποζε του ατομικού.

Μιά φορά ακόμα Περί Τεμπελιάς

Περί Τεμπελιάς μπορείτε να διαβάσετε και εδώ.

Ορισμός του τεμπέλη

Ο τεμπέλης δεν κάνει τίποτα, έτσι δεν λέμε;  Ο τεμπέλης τεμπελιάζει, είναι αραχτός. Τι κάνει όμως ένας τεμπέλης όταν δεν κάνει τίποτα;

Το «κάνει» μπορεί να αναφέρεται στο τώρα, στη στιγμή, αλλά μπορεί   να αναφέρεται και σε μια μικρή η μεγάλη χρονική περίοδο. Όταν κάποιος δεν κάνει τίποτα σε κάποια χρονική στιγμή, ή έστω για μια μικρή χρονική περίοδο, μπορεί, άραγε, να χαρακτηρισθεί τεμπέλης; Η ανάπαυλα από κάτι που κάνουμε φυσικά και δεν είναι τεμπελιά.

Η απραξία για μια μεγάλη χρονική περίοδο, πάλι δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί τεμπελιά. Ο κάθε άνθρωπος «χρειάζεται το χρόνο του» σε κάποιες φάσεις της ζωής του.

Το βλέπω αλλά τι να κάνω;

Αφορμή για το σημερινό δημοσίευμα είναι ένα ρηξικέλευθο άρθρο που μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Είναι ένα μακροσκελές άρθρο σχετικά με την παραίτηση ενός αναπληρωτή καθηγητή σε ΕΠΑΛ. Ο καθηγητής περιγράφει μία απαράδεκτη  κατάσταση σε ένα ΕΠΑΛ που κλήθηκε να διδάξει, και η οποία των οδήγησε σε παραίτηση. Σε μια παραίτηση που όπως γράφει ο ίδιος:

«Για μένα η παραίτηση είναι μία καταστροφή, τόσο από πλευράς σταδιοδρομίας όσο και οικονομικά. Για δύο χρόνια τιμωρούμαι μένοντας εκτός σχολείων. Ο αναπληρωτής που παραιτείται δεν δικαιούται ούτε επίδομα ανεργίας. Μένω για δύο χρόνια εκτός
μοριοδότησης. Το σημαντικότερο είναι ότι απομακρύνομαι από ένα λειτούργημα που αγαπώ.»

Είναι η Πληροφορία Γνώση;

Η πληροφορία είναι μια έννοια που, αν αναζητήσετε την ερμηνεία της, θα κολυμπήσετε σε βαθιά νερά. Δεν υπάρχει ένας σαφής και ακριβής ορισμός. Η έννοια, ανάλογα με το επιστημονικό πεδίο ή το χώρο στον οποίο χρησιμοποιείται, αποκτά διαφορετική σημασία. Ωστόσο στην καθημερινή της χρήση η έννοια της Πληροφορίας μπορεί να προσδιορισθεί με έναν από τους παρακάτω ορισμούς ή και με τους τρείς διαβάζοντας τον καθένα συμπληρωματικά ως προς τους άλλους

     Γνώση που αφορά πράγματα όπως πράξεις, έννοιες, αντικείμενα, γεγονότα, ιδέες ή διεργασίες που μέσα σε συγκεκριμένο κείμενο έχουν μια ιδιαίτερη σημασία (στο σχολικό βιβλίο Ανάπτυξη Εφαρμογών σε Προγραμματιστικό Περιβάλλον)

Πληροφορία: 1) Κάθε στοιχείο που έχει ενδιαφέρον για κάποιον, που θα ήθελε κάποιος να το γνωρίζει, ειδικότερα οτιδήποτε ασυνήθιστο, μη κοινότοπο ή προσδοκώμενο λέγεται σε κάποιον. 2) Κάθε στοιχείο που μεταδίδεται από μια πηγή (μέσο ενημέρωσης κτλ.) σε κάποιον δέκτη, κάθε ενημερωτικό στοιχείο. 3) Το περιεχόμενο των σημάτων που διαβιβάζονται μέσω των διαφόρων μέσων επικοινωνίας και ενημέρώσες (τηλέφωνο, τηλεόραση κτλ. (ΓΕΩΡΓΙΟΣ Δ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας)

Το Όλον και τα Μέρη

Ο τίτλος του άρθρου παραπέμπει σε μακροσκελείς αναλύσεις. Από μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο σταχυολογώ τα παρακάτω.

Ο Ντέιβιντ Μπόμ στη συνέντευξη αυτή αναφέρεται στο Όλον και τα Μέρη, αλλά όχι μόνο σ’ αυτό. Θίγει και πολλά άλλα ζητήματα από τη Φυσική μέχρι την Κοινωνία, την Οικολογία, τη συνείδηση κ.λ.π. Η συνέντευξη διαρκεί 48:30 λεπτά και είναι άκρως ενδιαφέρουσα.

Ο Δ. Ν. Μαρωνίτης σε άρθρο του στο Βήμα μιλάει για το Όλον (αναφέροντας σαν όλο τη Ιλιάδα) και τα μέρη (αποσπάσματα) με βάση τη μετάφραση. Επίσης πολύ ενδιαφέρουσα προβολή του Όλου με τα Μέρη του.

Η ταχύτητα της σκέψης

Μπορούμε να μετρήσουμε την ταχύτητα της σκέψης; Στην έννοια της ταχύτητας υπεισέρχονται δύο μεγέθη: η μετατόπιση και ο χρόνος. Απ’ τη βασική μας εκπαίδευση μαθαίνουμε ότι η ταχύτητα ορίζεται σαν ο πηλίκο της μετατόπισης δια του αντίστοιχου χρόνου

  Για να μετρήσουμε, λοιπόν, την ταχύτητα πρέπει να μετρήσουμε την μετατόπιση (Δs) και τον αντίστοιχο χρόνο (Δt). Ποια είναι η μετατόπιση στη περίπτωση της σκέψης; Τι μετατοπίζεται και κατά πόσο; Σε τι χρόνο συμβαίνει αυτό;

Κατά τη διαδικασία της σκέψης αυτό που μετατοπίζεται είναι ενέργεια κατά μήκος του νευράξονα των νευρώνων, η οποία με τη σειρά της προκαλεί εκφόρτιση των νευρώνων και με τη βοήθεια των νευροδιαβιβαστών προκαλεί ενεργοποίηση άλλων νευρώνων και τελικά ένα σύνολο νευρώνων ενεργοποιείται και μας δίνει σκέψη.

254 αποχρώσεις του γκρι

Μια μικρή γραφική παραλία. Από το χωματόδρομο ψηλά την προστατεύει η σχετικά απότομη πλαγιά. Ένας στοιχειώδης χωματόδρομος κατεβαίνει μέχρι το κύμα. Υπάρχει για να κατεβαίνει το απορριμματοφόρο. Σεπτέμβριος. Δυο – τρείς παρέες θυμίζουν ότι το καλοκαίρι φεύγει.

--- Για δες, αυτή η παρέα κατέβασε το αυτοκίνητο στη παραλία. Μα δεν καταλαβαίνουν; Δύο λεπτά δρόμος είναι από το πάρκινγκ.

λίγες και μία νύχτες

Στη σημερινή ανάρτηση αντιγράφω απ΄ το βιβλίο «λίγες και μία νύχτες» του Ισίδωρου Ζουργού. Η παρακάτω πρόταση αναφέρεται στον τυφλό Ευγένιο Ζιρντό. Το βιβλίο είναι πραγματικό λογοτέχνημα. Δεν πρέπει να παρασυρθεί κανείς από την πλοκή και να παραβλέψει τέτοιες αριστουργηματικές φράσεις όπως η παρακάτω. Θα ήθελα να σας παραθέσω και άλλα τέτοια αποσπάσματα, αλλά θεωρώ ότι θα αδικήσω το βιβλίο. Διαβάστε το.
 

«Στα σκοτάδια η αυτοσυνείδηση δεν είναι η ίδια όπως στο φως∙ αφήνεται να γλιστρήσει στο γυαλισμένο ξύλο των ονείρων, εκεί που τα βαλς παίζουν χωρίς σταματημό κι ο χορός διακόπτεται μόνο απ’ τους φελλούς  των μπουκαλιών, αυτών που γέρασαν μέσα σε ανήλιαγες κάβες.» 

Σας παραθέτω επίσης την παρουσίαση από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Αποδοχή

Αποδέχομαι δεν σημαίνει απαραίτητα ότι συμφωνώ, εγκρίνω, επικροτώ. Μπορεί να σημαίνει και ότι απλά δέχομαι κάτι παθητικά, χωρίς να υιοθετώ και να προσυπογράφω. Δέχομαι κάτι όχι μοιρολατρικά αλλά λυτρωτικά. Όταν αποδέχομαι κάτι, με αυτή την έννοια, η σκέψη μας απελευθερώνεται. Την αποδοχή ακολουθεί ηρεμία. Μας δίνεται έτσι η δυνατότητα να αποστασιοποιηθούμε και να εξετάσουμε τις συγκεκριμένες καταστάσεις, ιδέες, γεγονότα κ.λ.π με καθαρό μυαλό. Η αντίδραση και η αντιμετώπιση που ακολουθεί δεν χαρακτηρίζεται πλέον από το αυθόρμητο και το συναισθηματικά φορτισμένο. Μπορούμε πλέον να διερευνήσουμε το γιατί και το πώς  και τελικά να καταλήξουμε στην πλήρη αποδοχή, ή μπορούμε να αντιδράσουμε έχοντας εντοπίσει τα σημεία που αδυνατούμε να αποδεχθούμε.

Μεροληψία Επιβεβαίωσης

Κάπου έχω διαβάσει ότι το μυαλό μας λειτουργεί όπως ένας καλός δικηγόρος. Είναι με τέτοιο τρόπο διαμορφωμένο, ώστε να δικαιολογεί τις αποφάσεις μας, να υπερασπίζεται τα πιστεύω μας και τις πεποιθήσεις μας, να μας δίνει πάντα δίκαιο. Ακόμη και όταν μας αμφισβητεί είναι ένα τέχνασμα για να πετύχει το σκοπό του. Επειδή τα δεδομένα που έχουμε στη διάθεσή μας είναι πάρα πολλά, όταν χρειάζεται να παρθούνε αποφάσεις η να διαμορφώσουμε κάποια γνώμη, φιλτράρουμε τις πληροφορίες που μας κατακλύζουν, και επιλέγουμε εκείνες που επιβεβαιώνουν τις θέσεις μας και τις προκαταλήψεις μας. Αυτή την ιδιομορφία του εγκεφάλου οι ψυχολόγοι την ονομάζουν «μεροληψία επιβεβαίωσης» η «προκατάληψη επιβεβαίωσης».

Κατανόηση

Ένας στόχος, με την έννοια του σκοπού, είναι ένα θέλω, μια ολοκλήρωση, ένα κάποιο τέρμα. Αν εστιάσουμε στους μακροπρόθεσμους στόχους μπορούμε να διακρίνουμε τις παρακάτω κατηγορίες ανθρώπων. 

• Οι περισσότεροι έχουν απλά κάποιες επιθυμίες αόριστες και συγκεχυμένες, κάθε άλλο παρά στόχους. 
• Κάποιοι έχουν στόχους που βρίσκονται στο χώρο της ουτοπίας, είναι εξωπραγματικοί. 
• Υπάρχουν και αρκετοί που αν τους ρωτήσετε θα σας προσδιορίσουν αμέσως τους στόχους τους, που όμως παραμένουν σε αδράνεια στο μυαλό τους.
• Ελάχιστοι άνθρωποι έχουν ξεκάθαρους στόχους. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που όταν ξυπνάνε το πρωΐ βλέπουν το στόχο μπροστά τους, δουλεύουν σκληρά για την επίτευξη, και το βράδυ κάνουν τον απολογισμό τους.

ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΥ_2

 Η σημερινή δημοσίευση είναι η αντιγραφή μιας παραγράφου από το βιβλίο «Τα Βήματα του Μεθυσμένου» στο οποίο έχω αναφερθεί και σε προηγούμενη δημοσίευση. Αφήνω τα σχόλια και συμπεράσματα στον καθένα από σας.
Η νοητική πρόσληψη απαιτεί φαντασία επειδή τα δεδομένα που συναντάμε στη ζωή μας είναι πάντοτε διφορούμενα  και ατελή. Για παράδειγμα, οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι η μεγαλύτερη απόδειξη που μπορεί να έχει κάποιος για ένα γεγονός είναι να το δει με τα ίδια του τα μάτια• στα δικαστήρια άλλωστε λίγα πράγματα θεωρούνται πιο αξιόπιστα από την κατάθεση ενός αυτόπτη μάρτυρα. Κι όμως, αν σας ζητούσαν να δείξετε στο δικαστήριο ένα βίντεο ανάλογης ποιότητας με τα ακατέργαστα δεδομένα που συλλαμβάνει ο αμφιβληστροειδής χιτώνας των ματιών του ανθρώπου, ο δικαστής θα αναρωτιόνταν ίσως τι είναι αυτό που προσπαθείτε να του δείξετε. Πρώτα απ´ όλα η εικόνα θα έχει ένα τυφλό σημείο εκεί όπου το οπτικό νεύρο συνδέεται με τον αμφιβληστροειδή. Επίθεση πλέον, το μόνο τμήμα του οπτικού μας πεδίου που έχει καλή διακριτική  ικανότητα είναι μια στενή περιοχή με οπτική γωνία περίπου μία μοίρα γύρω από το κέντρο του αμφιβληστροειδούς, δηλαδή μία περιοχή με πλάτος ίσο με αυτό που φαίνεται να έχει ο αντίχειρας μας όταν κρατάμε το χέρι μας τεντωμένο. Έξω από αυτή τη περιοχή, η διακριτική ικανότητα μειώνεται κατακόρυφα. Για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα αυτό, κινούμε συνεχώς τα μάτια μας ώστε η περιοχή μεγαλύτερης ευκρίνειας να στρέφεται προς διάφορα σημεία της σκηνής που παρατηρούμε. Συνεπώς η μορφή των ακατέργαστων δεδομένων που λαμβάνει ο εγκέφαλος είναι μια τρεμουλιαστή και κατακερματισμένη εικόνα με μία τρύπα. Ευτυχώς ο εγκέφαλος επεξεργάζεται τα δεδομένα, συνδυάζοντας τις πληροφορίες που λαμβάνει και απο τα δύο μάτια, συμπληρώνοντας τα κενά με την παραδοχή ότι οι οι οπτικές ιδιότητες γειτονικών σημείων είναι παρόμοιες μεταξύ τους και εκτελώντας «παρεμβολή» (Christof Koch, The Quest for Consciousness: A  Neurobiologikal Aproach σελ. 51-54). Το αποτέλεσμα - τουλάχιστον όσο η κατάσταση δεν επηρεάζεται από την ηλικία, κάποιο τραυματισμό, μια ασθένεια η την υπερβολική κατανάλωση μάι-τάι - είναι ένα ευτυχισμένο ανθρώπινο ον που πάσχει από την ακαταμάχητη ψευδαίσθηση ότι η όρασή  του είναι οξεία και ακριβής. ( η έμφαση δική μου)

Η Περηφάνια των Μικροαστών

Σε κάποιο σημείο στο «Έγκλημα και Τιμωρία» ο Ντοστογέφσκι γράφει: «η περηφάνια των φτωχών», που σε ορισμένες στιγμές της ζωής τους τους σπρώχνει να ξοδέψουν και την τελευταία τους πεντάρα για να μη φανούν σε τίποτα κατώτεροι από τους άλλους.

Σήμερα μπορούμε να μιλάμε για την περηφάνια των μικροαστών που μόλις ξέφυγαν από την ανέχεια και τη φτώχεια της δεκαετίας του 1960 πέρασαν σε μια ζωή με διαμέρισμα, αυτοκίνητο, ταξίδια και ευυπόληπτες δουλειές. (Η Ελλάδα μετά την Γερμανική κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο σύμφωνα με την απογραφή του 1951 είχε πληθυσμό 7.566.000 άτομα από τα οποία 43,2 % ήταν οικονομικώς ενεργά και εκ των οποίων το 38,5% ήταν αστικός πληθυσμός , το 13,8% ημιαστικός και το 47,7 % αγροτικός. Ο αγροτικός τομέας απασχολούσε το 59,5 % του εργατικού δυναμικού και συνεισέφερε το 29% του ΑΕΠ.( Μαραβέγιας 1992).)

Χρησιμοποιώ την Κουλτούρα

 

Είναι η κουλτούρα εργαλείο προς χρήση; Αν η απάντηση είναι ναι, πως χρησιμοποιείται; Στα πλαίσια αυτού του άρθρου η κουλτούρα είναι το ισοδύναμο της πνευματικής και ψυχικής καλλιέργειας, της παιδείας. Πρόσφατα μια γνωστή μου κυρία, ετών 68, αποδεσμεύτηκε από την καθημερινή πολύωρη απασχόληση στην επιχείρηση που για πολλά χρόνια είχε αναπτύξει ο άνδρας της, δεδομένου ότι η επιχείρηση έκλεισε λόγω θανάτου του συζύγου της. Η κυρία αυτή δεν είχε την ευκαιρία να ασχοληθεί με την πνευματική και ψυχική της καλλιέργεια καθόσον δούλευε από τα είκοσί της χρόνια. Οικονομικά ανεξάρτητη βρέθηκε με άπλετο χρόνο στη διάθεσή της και με το ερώτημα: τι κάνω τώρα; Ίσως για τους περισσότερους, από αυτούς που θα διαβάσουν το άρθρο, να μην υφίσταται τέτοιο θέμα. Οικονομική ανεξαρτησία και άφθονος χρόνος δίνουν την απάντηση στο ερώτημα.

ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΥ_1

Σε προηγούμενο άρθρο έγινε αναφορά στη τύχη με μια θεωρητική-διαισθητική μάτια. Το παρών άρθρο είναι απόσπασμα από το βιβλίο «ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΥ - πως η τυχαιότητα κυβερνά τη ζωή μας», προσαρμοσμένο για την παρούσα δημοσίευση. Το βιβλίο αντιμετωπίζει την τυχαιότητα με βάση την θεωρία πιθανοτήτων και τη στατιστική, χωρίς όμως να εμπλέκει τύπους και αυστηρά μαθηματικά. Ωστόσο ο πιθανός αναγνώστης θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος για κάποιους υπολογισμούς, στο επίπεδο πρώτης λυκείου.

´Ένας βασικός νόμος της θεωρίας πιθανοτήτων λέει ότι: αν έχουμε δυο αμοιβαία αποκλειόμενα ενδεχόμενα, δυο ενδεχόμενα δηλαδή, που όταν συμβαίνει το ένα δεν μπορεί να συμβεί και το άλλο, για δυο τέτοια ενδεχόμενα, η πιθανότητα να συμβεί το ένα από τα δυο είναι ίση με το άθροισμα των πιθανοτήτων να συμβεί το κάθε ένα ξεχωριστά.

Πως βρίσκω τον κατάλληλο βαθμό άσκησης;

Ας υποθέσουμε ότι ο Γιώργος αποφάσισε να εντάξει και την άσκηση – άθληση στο πρόγραμμα  του. Ο Γιώργος είναι σχετικά υπέρβαρος και του αρέσει ο νωχελικός τρόπος ζωής. Ξεκινάει, λοιπόν, να περπατά μία ώρα την ημέρα, καθόσον έχει ακούσει και διαβάσει ότι αυτή η άσκηση είναι επαρκής για την υγεία του. Τις πρώτες μέρες αρχίζουν να τον πονάνε οι μύες του, τα γόνατά του και λίγο η μέση του. Σκέφτεται ότι ίσως η μία ώρα, και στο ρυθμό που βαδίζει, είναι υπερβολική προσπάθεια γι’ αυτόν. Οι επιλογές που έχει είναι: να ελαττώσει το χρόνο και να κατεβάσει το ρυθμό, να επιμείνει στη μία ώρα προσπάθεια, ή να ξαναγυρίσει στην αγαπημένη του πολυθρόνα.

Η Ιστορία Μιας Βάρκας

Η κόρη μεσήλικας. Ο πατέρας ψαράς. Δεμένος με τη βάρκα του. Κυριολεκτικα δεμένος με τη βάρκα. Ένα ταχύπλοο εμβολίζει τη βάρκα. Ο πατέρας βαρειά τραυματισμένος εγκαταλείπει βάρκα, κόρη και όλα τα εγκόσμια. Η βάρκα διαλυμένη. Η κόρη, συναισθηματικά δεμένη με το πατέρα και τη βάρκα του, πασχίζει να αναδομήσει τη βάρκα. Αγώνας με απογοητεύσεις, έξοδα και ελπίδα. Ένας γολγοθάς. Η βάρκα λέει όχι. Επιμένει. Μια αντλία αδειάζει το νερό που μαζεύει. Η αντλία ξεμένει απο μπαταρία. Η βάρκα κινδυνεύει να βουλιάξει. Οι άνθρωποι της προκυμαίας ειδοποιούν τη κόρη. Η κόρη, άρον-άρον, ταξιδεύει να σώσει τη βάρκα. Η βάρκα φορτώνεται για να πάει σε καραβομαραγκό. Η ιστορία της βάρκας, προφανώς θα έχει και συνέχεια. Εκείνο που δεν ξέρω, είναι, το ποτέ θα πεθάνει η προσκόλληση και η ελπίδα. Γιατί η βάρκα θα πεθάνει, έστω και με μιά μικρή παράταση ζωής

Η ψυχή ενός σπιτιού

Αλήθεια έχουν ψυχή τα σπίτια;

Όχι τα σπίτια δεν έχουν ψυχή.

Τα σπίτια είναι κτήρια. Κτήρια που στεγάζουν ψυχές.

Οι ψυχές, όμως, έχουν την ικανότητα να διαχέονται. Άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο.

Τη διάχυση των ψυχών μπορεί να τη δει κανείς στην τέχνη και στις σχέσεις των ανθρώπων.

Η διάχυση των ψυχών αφήνει τα ίχνη της και στα σπίτια.

Ένα βιβλίο ξεχασμένο σε ένα καναπέ, μια ζωγραφιά που περιμένει να αναρτηθεί, ένα ρούχο κρεμασμένο σε μια κρεμάστρα, μια τσάντα με το δώρο για τη βραδινή επίσκεψη είναι ίχνη της ψυχής στην αδρανή ύλη.

Σπίτια τακτοποιημένα από τον υπηρέτη, διακοσμημένα από τον αρχιτέκτονα, με επώνυμα έπιπλα που κραυγάζουν με τη τελειότητα τους, είναι σπίτια χωρίς την ψυχή του ανθρώπου που τα κατοικεί. Είναι σπίτια με τη διάχυση των ψυχών του αρχιτέκτονα, του επιπλοποιού κ.λ.π.